Auteursarchief: kleuverj

Het verwenste kind door Babet Bruns

‘Het verwenste kind’ is het autobiografische verhaal van op 12 september 1968 geboren Petronella Johannes Maria, roepnaam Ellie. Zij wordt negen maanden na haar geboorte opgenomen in het gezin Bruns, als Babet Maria Christina. Zij hebben dan al Paul van twee en een half geadopteerd. Na Babet komt vier jaar later Charlotte, die een jaar jonger is dan Babet. Met Charlotte zal ze altijd goed contact hebben, met Paul niet erg.

Vanaf haar veertiende jaar trekt Babet zich steeds meer in zichzelf terug. Haar moeder heeft haar dan al verschillende keren heftig afgewezen, in de steek gelaten, juist op momenten dat Babet haar aandacht hard nodig had. Met haar vader heeft ze aanvankelijk veel beter contact. Maar als de strijd tussen Babet en haar moeder werkelijk losbarst, kiest hij voor zijn vrouw.

Door het boek heen bespreekt ze hoofdthema’s waar (adoptie)kinderen mee te maken krijgen. Bijvoorbeeld het begrip identiteit of: wie wil je dat ik ben? Babet heeft een expliciete persoonlijkheid en een sterke eigen wil. Haar moeder accepteert Babet’s identeit, de persoon die ze is, niet volledig.

Op haar zeventiende loopt Babet weg van huis. Toch blijft ze contact zoeken, vooral met haar moeder, bij wie ze zoekt naar liefde en erkenning. Op haar 29e breekt ze definitief met haar adoptie-ouders. Voorafgaand aan die breuk heeft heeft ze suïcidale gedachten en heeft ze vrijwel letterlijk gevochten met haar moeder.

Het zich steeds maar weer afgewezen voelen, gevoelens van eenzaamheid, en de onzekerheid over zichzelf zijn hoofdthema’s in Babet’s ontwikkeling. Aan het eind van het boek blijkt er toch hoop voor Babet. Ze blijkt vriendschapsrelaties aan te kunnen gaan en in het beroepsleven geniet ze als natuurgeneeskundig therapeut steeds meer bekendheid.

Het verwenste kind is een boeiend boek. Het is uitstekend geschreven. De opbouw en structuur maken het boek erg geschikt voor discussies. Dit boek is voor het adoptieveld en zeker voor hulpverleners een aanwinst.

René Hoksbergen

Babet M.Ch. Bruns (2016). Het verwenste kind. Leeuwarden: Elikser Uitgeverij.

194 pagina’s, € 17.50

Wijziging bestuurssamenstelling LAVA

Per 1 januari 2017 namen bestuursleden Anja Toledo, Marion Peters en Eric van Ammers na vijftien jaar afscheid als bestuurslid. LAVA dankt hen voor hun jarenlange inzet.

De huidige bestuurssamenstelling is:
Sander Vlek, voorzitter
Anja Lübke, interim secretaris (inclusief ledenadministratie)
Marco de Heer, penningmeester:
Overige bestuursleden:
Kerstin Hense-Buisman
Lieneke Schuitemaker (hoofdredacteur LAVA Magazine)

LAVA kan altijd nieuwe versterking gebruiken, ook in het bestuur. Ben je geïnteresseerd, meld je dan aan via info@lava-ouders.nl

 

Op de foto de scheidende bestuursleden Marion Peters, Anja Toledo en Eric van Ammers.

Reactie van LAVA op rapport RvJ over adoptie

Op 2 november verscheen het rapport van de RSJ, met als advies stoppen met buitenlandse adoptie. Voor een aantal landen van herkomst (VS, China en Europese landen) zou dat per direct moeten gebeuren. De inspanningen, om het welzijn van kinderen te bevorderen, zouden moeten verschuiven van buitenlandse adoptie naar ondersteuning van de jeugdzorg in het land van herkomst.

In de Tweede Kamer is het rapport kritisch ontvangen. De Staatssecretaris beschouwt het als een ongevraagd advies, omdat hij geadviseerd wilde worden over het verbeteren van de bescherming van kinderen bij buitenlandse adoptie en niet het afschaffen ervan.

LAVA zal zich de komende periode mengen in de discussie en daarin het belang van adoptiegezinnen (kinderen én ouders) verdedigen. Uitgangspunt daarbij is het recht van kinderen op een gezinsleven, zoals opgenomen in de universele Rechten van het Kind. Adoptie kan daarvoor een waardevol instrument zijn.
Opvang in eigen land verdient de voorkeur, bij familie of bij een lokaal adoptie- of pleeggezin. Wanneer dat niet mogelijk is, moet interlandelijke adoptie als alternatief voorhanden blijven. De zorg voor kinderen in de landen van herkomst is nog lang niet op orde. Voorlopig hebben kinderen in veel herkomstlanden alleen mogelijkheden om in een kindertehuis te leven, of op straat. Wij menen dat adoptie te verkiezen is boven een leven in een tehuis of als straatkind.

Er is in sommige herkomstlanden onduidelijkheid over het verloop van adoptieprocedures. De Nederlandse overheid moet die procedures daarom zo goed mogelijk borgen en controleren. Mocht dat niet mogelijk zijn, moet sluiting van een zendend land daarvan inderdaad de consequentie zijn. Dit met in achtneming van lopende procedures, om te zorgen dat kinderen en ouders die al met elkaar gematched zijn, daar niet de dupe van worden.

Als organisatie van adoptie-ouders erkennen en kennen wij de problemen die kunnen ontstaan in adoptiegezinnen. In Nederland is in de laatste twintig jaar hard gewerkt aan het opbouwen van expertise op het gebied van adoptie en goede voorbereiding van adoptie-ouders. Ook op het gebied van nazorg, voor zowel kinderen als ouders, is veel deskundigheid gegroeid, waarvan veelvuldig gebruik wordt gemaakt door adoptiegezinnen. Wij willen ons sterk maken voor het verder uitbouwen van die expertise en verruiming van het aanbod, in combinatie met financieel toegankelijk maken daarvan, ter versterking van geadopteerden en adoptiegezinnen in Nederland.

We constateren dat interlandelijke adoptie al sterk is afgenomen, maar dat het aantal kinderen dat in een kwetsbare situatie opgroeit wereldwijd toeneemt. Wat ons betreft is dat een extra reden om adoptie, naast internationale hulp, te laten blijven bestaan, zolang dit nodig is in het belang van kinderen.

Wij zijn blij dat met het verschijnen van dit rapport een noodzakelijke discussie over misstanden in de adoptiepraktijk op gang gekomen is. We roepen onze volksvertegenwoordigers op om in de besluitvorming over dit belangrijke onderwerp alle partijen in de adoptiedriehoek te betrekken: geadopteerden, afstandsouders en adoptieouders.

We staan open voor vragen en input bij dit thema, neem gerust contact met ons op!